Gençliği, masumiyeti ve gençken kapladığımız vakitsiz alanları, özgürlük hissini canlı ve çocuksu figürler aracılığıyla çiziyor Ayşe Wilson.
Boston doğumlu sanatçının işleriyle İstanbul’da Pg Arka Gallery’de sıklıkla karşılaşıyoruz. En son “Aşk Mektupları”nı görme imkanımız olmuştu hatta. Karantinada bizi saran karışık hisleri rengarenk yazılarla fotoğraflarına yansıtmıştı. New York’ta da Geary Contemporary tarafından temsil edilen sanatçı bugünlerde yeni bir stant hazırlığında. Saat farklarını ortadan kaldırarak New York’a bağlandık. Çok sevdiği o şehir, gençlik ve üretmek üzerine konuştuk.
Sizce yaşadığınız coğrafya, mesela ‘New Yorker’ olmanız üretimlerinizi etkiliyor mu?
New York muhteşem bir şehir, her vakit canlı. Galeriler ve müzelerle dolu, gittiğiniz her yerde sanatçılarla karşılaşıyorsunuz. Bir sanatçının yaşayabileceği en güzel yer. 20 sene önce okumaya buraya geldiğim için kendimi çok şanslı hissediyorum. Lakin mesela son vakitlerde sanat piyasası oldukça değişti. Artık buradaki sanatçılar üretebilmek için yalnızca şehrin kendisine odaklanmıyorlar. Geçmişte böyle değildi. Bu değişim çok güzel. Londra, Şikago ya da İstanbul her birinin kendine has ritmi var. Ve her biri yaratıcılığı farklı açılardan besliyor. Tıpkı şey şehirden uzaklaşıp bir köye gittiğinizde de geçerli. Lakin diğer sanatçılara yakın yaşamayı, onlarla iletişim halinde olmayı çok seviyorum.
Kariyerinizin başında Jeff Koons’un stüdyolarında çalışmıştınız. Nasıl bir tecrübeydi bu?
Sadece Koons değil, bence rastgele bir çağdaş sanatçıyla çalışmak düşünemeyeceğiniz derecede bir eğitim veriyor. Ünlü koleksiyonerler ve müzeler tarafından satın alınan büyük ölçekli fotoğraflar üzerine çalışmak çok eğlenceliydi. O günlerde kurduğum arkadaşlıklar hala devam ediyor. Stüdyoda çalışanlarla kendi sanatçı topluluğumuzu kurmuştuk. Bence en önemlisi de buydu. Birçoğumuz öğle ortalarında parka giderdik. Jeff Koons’un futbol kadrosu vardı, kimileri parkta top peşinde koşardı, beni soracak olursan, hayli tembeldim, yalnızca kahve içip etrafı izliyordum.
İşlerinizde daima gençlik ve hislere gönderme yaptınız. Şimdi baktığınızda bu temalar üzerindeki perspektifiniz nasıl değişti?
Sanırım yaş aldıkça gençlik hakkındaki fikirlerimiz de daha değerli oluyor. Ve yeniden yaş aldıkça hislerimiz daha derinleşiyor. Anne olduktan sonra çocuklarım sayesinde gençliğin aslında özel bir vakit dilimi olduğunu fark ettim. Fikirlerinizde ve aksiyonlarınızda daha özgürsünüz ve büyüdükçe bundan feragat ediyorsunuz. Doğal bir süreç lakin biraz hüzünlü. Bu şekilde daha değerli olduğunu anlıyorsunuz.
Pg Arka Gallery’deki ‘Aşk Mektupları’ başlıklı sergiden kareler. Çalışmalar pandemiyle gelen bilinmezlik korkusu, telaşlar ve güvensizlik hissine savaş açıyor.
Canlı renklerle çalışıyorsunuz, renk paletine nasıl karar veriyorsunuz?
Sanırım renkler de lezzet üzere. Pişirirken çeşitli baharatlara, tatlara doğru kayarsınız. Birtakım şeyleri seversiniz, lakin açıklayamazsınız ya hani. Kimileri tatlı sever, kimileri acı ya da ekşi. Kimi soslardan hoşlanır. Sanırım renkler ve fotoğraf yapmak da böyle. Yalnızca hisler… Mesela kimileri viski çok sever, fakat sanırım bu da bambaşka bir husus.
Pg Arka Gallery’deki son standınız “Aşk Mektupları”nda farklı bir metot kullanmıştınız. Neydi bu değişimin nedeni?
Sanatçılar deneysel takılmayı severler. Her vakit kendilerini farklı bir şekilde tabir etmenin yolunuararlar. Lakin bunu her vakit paylaşacak kadar şanslı olamayabiliyorlar. Pandemi sırasında yeni bir şeyler deneyebilme fırsatını buldum. Esasen herkes de yenilik peşindeydi. Bir kereliğine de olsa sözleri kullanma hissini tatmak istedim. Yazılı iletişim her zamankinden daha çok hayatımızın bir parçası. Teknoloji nedeniyle daha çok yazışıyoruz. Çok eski adap, lakin çok geçerli bir yöntem. Telefondan önce mektuplaşırdık. Sözcükler önemli, onlara daha çok alan açmalıyız. Çok farklı insancıl çerçevede kullanabiliyoruz.
Peki sırada ne var? Yeni serginizden bahsedebilir misiniz?
İlkbaharda New York’ta açacağım bir stant üzerine çalışıyorum. Sanatçılar her vakit üretir. Güya bir bilim insanıymışım ve yaşadığımız vakitleri kayda almak için güçlü imajlar araştırıyormuşum üzere. Bu süreçten yeterli bir stant ortaya çıkarsa çok güzel, yok çıkmazsa ne âlâ, stüdyomdaki stant daima devam ediyor.
Stüdyodaki rutininizi nasıl tanım edersiniz?
Olabildiğince fazla yeni iş üretmeye çalışıyorum. Sipariş üzerine ürettiğim eserler de çok oluyor. Hayal kurduğum anlar için tuttuğum bir çizim defteri var. Kulağımda daima müzik olurdu, lakin şimdi bir de podcast’ler eklendi. Her an bir şeylerle iletişim halinde olmayı seviyorum.
Bugünlerde en çok neler ilham veriyor?
Son bir, iki senede herkes üzere ben de çok fazla yürüdüm. Kıyı kenarında, suyun yakınında olmayı çok seviyorum. Pandeminin birinci yılında kaygıdan çıkamıyordum konuttan. Bugünlerde eğitim de veriyorum. Çocuklarla birlikte olmak bana ilham veriyor. Los Angeles’ın sanat sahnesinde olan bitenler, Miami’deki Perez Arka Museum hoşuma gidiyor. New York’ta yine stantların açılması çok memnun ediyor beni.
Son vakitlerde sizi heyecanlandıran yeni sanatçılar var mı?
Sıralayamayacak kadar fazla hem de! Instagram’ın en uygun yanı diğer sanatçılarla iletişimde olabilmek sanırım. Yeni malzemelerle deneysel üretim yapan çok fazla sanatçı var. Muazzam. Ayrıyeten soyut işler üreten sanatçılar beni daima mest etmiştir. Sanırım toplumda sanatçılara çok daha fazla yer açılmaya başlandı. Tahminen nedeni toplumsal medya, telefonlar ve internet nedeniyle görsel dünyaya bağımlı hale gelmemizdir. Görsel sanatların yeni bir kitlesi oluşmaya başladı. İnsanların iletişimde olmaları ve hissetmeleri gerekiyor. Sanat da bunu yapıyor!
New York’tan favori noktalarınızı sorsam…
Lower East Side’da atölyem vardı evvelden. O yüzden bölgedeki tüm kafe ve restoranları severim. Şehirde yürümeye bayılıyorum. Yakınlardaki Tribeca, Chinatown favorim. Son vakitlerde Brooklyn Museum’u ziyaret eder oldum. Çabucak etrafındaki Olmsted ya da Dumbo’daki The Osprey favori restoranlarımdan. Dışarıda ne vakit takılmak istersem Balthazar’a uğrarım. Pandemiyle birlikte Upstate New York’ta son vakitlerde çok fazla heyecan verici gelişmeler oldu. Birçok galeri yeni sanat alanları açtı ve sanatçıların akını başladı Hudson River Valley’e doğru. Buralar da son zamanlardaki favorilerim!
Yazı: Aykun Taşdöner
Fotoğraflar: HADİYE GÖKÇE, DENİZ TAPKAN CENGİZELLE Türkiye Nisan 2022 sayısından alınmıştır.
.