Ahmetçe Köyü’nde bir yer. Adeta buraya konmuş üzere fakat birebir vakitte daima varmış üzere ahenk içinde doğası ve insanıyla. Görüntüsünü anlatmaya sözler yetmez, gücü ve yaşattığı hisleri de öyle, beyhude bir çaba olur. Ancak burayı birinci ağızdan, uygun bilen, dolu dolu yaşayan anne ve kızından dinleyelim.
Simurg Inn öyküsünü bilmeyenler için tekrar anlatır mısınız, her şey nasıl başladı? Daima aklınızda olan bir proje miydi yoksa bir anda gelen bir fikir miydi?
Dilara Karabay: 1 Haziran 1990 yılında bir rüya görmüştüm: Bir lahitin gerisine yaslanmışım, güneş doğuyorve orada kocaman kuş vardı. Ancak kuşun ne olduğunu bilmiyordum. Şimdi anlıyorum ki o kuş Simurg. Rüyamda güneş doğuyor ve sarı saçlı bir bebeği havaya kaldırıyorum. Onu alıp dağ yolundan üste doğru tırmanıyordum. Yıllar sonra Simurg Inn’e çıkan yolun, rüyamda gördüğüm o yol olduğunu fark ettim. Yıllar önce Ayvacık’a tesadüfen ve kısa dönemli konaklamak için gelmiştim hatta yolda birlikte seyahat ettiğim arkadaşıma ‘Belki çok uzun süre kalırız’ demiştim. Bu seyahat sırasında çok tesadüfen Simurg Inn’in yerine rastladık ve seyahat böyle başladı. 2005 yılıydı ve 2007 yılında tamamlandı. Lakin bir otel fikri aklımızda yoktu. 2006 yılında kendimizin yaşayacağı bir konut için dekorasyon devam ederken, bir arkadaşımla birlikte başka bir arkadaşımızın doğum günü için buraya gelmeye karar verdik. Seyahat ederken ona ‘Belki de dönmeyiz’ dedim. İnsanın ağzından çıkan sözlere de dikkat etmesi gerekiyor. O seyahatten sonra sekiz ay dönmedim. O süreçte radikal bir kararla her şeyi Ahmetçe’ye çevirince ‘ne yapacağım’ sorusu gündeme geldi. Tarımdan anlamam, zeytini bilmem fakat en âlâ yaptığım şey konuk ağırlamaktı. Eski eşimin fikriydi otel fikri. Olur mu diye kendimizi eğlendirmek için başladık.
Simurg Inn’e adım atar atmaz dünyanın geri kalanından kopuyorsunuz, kesin bilgi. Burada hiçbir şey yapmamak da güzel, dönem dönem organize edilen özet etkinliklere katılmak da… Mart takvimi için röportajı sonuna kadar okuyun lütfen.
Burası bulunduğu bölgeyi de etkiledi, değil mi? Tam olarak nasıl?
D.K.: Ahmetçe Köyü dışa kapalı üzere görünse de biz buraya yerleşince, burada yaşayanlarla iletişim kurunca ne kadar sıcak olduklarını gördük. Bu bölgenin en güzel köylerinden biridir. İlk yerleşilen köydür. Aslında çok kalabalıktır fakat vakitle göçlerle nüfus azalmış. Benimle birlikte çok kişi de yerleşti, tatlı tatlı büyüyor. Ve natürel ki yerler de çok değerlendi. Yeni konutlar yapılıyor. Bir arazinin içine bir şey yapmaktansa başka bir beton daha koyup oralardaki ağaçları kesmektense, eski konutları renove edip onları hayata kazandırmaya başladık. Kısmi kiralama yaptık. Birden her şey kendi akışında ve doğayla uyumlu bir şekilde evrilmeye başladı.
Peki Simurg Inn sizi, her ikinizi de nasıl etkiledi? Öncesi ve sonrası için şöyle değiştik, bunlar oldu diye gözlemleriniz var mı?
D.K.: Büyük değişiklikler oldu. Bir sefer birçok arkadaşım ne kadar sürede şehre döneceğim konusunda teze girdi. Çünkü evvelce (tasarımcı olmamdan dolayı) kaosu severdim, büyük şehir kad��nıydım. Lakin sonu Ahmetçe’de bitti. Çok telaşlı ve her şey çabucak olsun diyen biriydim, artık beklemeyi ve sabretmeyi öğrendim. Bölge bir şekilde sizi etkiliyor. Evvelce bir gün önce bitsin dediğimiz şeylere şimdi ‘bitecek bekleyelim’ diyorum. Büyükşehirde sürekli bir yere yetişiyorsunuz halbuki burada vaktin akışı hareketli fakat daha durağan. Tıpkı doğa üzere. Vakte yaydığınız, nefes aldığınız, daha huzurlu ve istikrarlı bir hayat sürüyorsunuz. Fark etmeden büyük şehirde yaşarken de sürekli bir yerleri arıyordum ta ki burayı görene kadar. Burada arkadaşlarımla daha verimli vakit geçiriyorum, tahminen daha az görüşüyoruz ancak o kadar dolu dolu yaşıyoruz ki. Kaçırdığım birçok şeyi tekrar yerine koymaya çalışıyorum.
Dila Demir: Buraya yerleşmeden önce yurt dışındaydım. Şehir hayatı yaşıyordum. Üniversite sonrası merakımın peşinden Native American kökenli bir öğretiyi buldum. Hem kendimle hem de doğayla ilişkim değişmeye başladı. Bu süreç içerisinde extravert taklidi yapmaktan intravert olmanın keyfini sürmeyi, dinginliği ve hayallerimin sorumluluğunu almayı öğrendim. Bu öğreti hayatımda ne değiştirdi sorusuna karşılık vermişim üzere oldu lakin başka türlü bu kadar genç Kaz Dağları’nda bir oteli işletmekten bu kadar keyif alabileceğimi sanmıyorum. Burada gerçekten doğaya ve doğalıma döndüğümü hissediyorum.
Simurg Inn’i yalnızca çok romantik bir yer olarak düşünmeyin, burası lokal halkı da olumlu etkilemiş. Dila Demir “Simurg Inn annemin zevki, insan sevgisi ve azmi sayesinde var oldu. Ruhu da, pusulası da annım. Birlikte uyumlu çalışabilmemizin en önemli sebebi özünde birebir geleceği hayal ediyor olmamız” diyor.
Ziyaret edenler olarak biliyoruz, bir fikrimiz var: Simurg Inn yalnızca bir konaklama adresi değil. Pekala tam olarak nedir?
D.D.: Meskenden uzaktaki konutunuz… Simurg Inn’deki çoğu eşya senelerce konutumuzu süsledi. Kapısı herkese daima açık oldu. Kahkaha, sohbet, müzik eksik olmadı. Bu konutumuzun de diğer- lerinden hiçbir farkı yok. Geldiğinizde o yüzden kendinizi konutunuzda hissediyorsunuz.
D.K.: Ben aslında otelci değilim. Profesyonel konut sahipliği yapıyorum çünkü burası bizim evimizdi. Meskende de daima konuk ağırlardım, şimdi daha profesyonel olarak bu işi yapıyorum. Bence buraya gelen beşerler da bunu görüyorlar. Her gelen konuğun otelde yaşadığı tecrübeleri yazdığı bir defterimiz var. Defterde genelde gözlemlediğim şey insanların kendilerini konutlarında ve bir ailenin içinde hissettikleri yönündeki hisler.
Simurg Inn Ahmetçe Köyü’nde yaşayanları, çocukları da olumlu yönde etkilediğini duyuyoruz. Emeliniz ya da dileğiniz tam olarak nedir? Bununla ilgili neler yapıyorsunuz ve yapmayı planlıyorsunuz? Ve bu sizin için neden önemli?
D.K.: Umarım dediğiniz üzere olumlu yönde etkilemiştir. Buraya geldiğim zamanki hedefim bir otel ve yatırım yapmak değildi. Bölgeye aşık oldum, burası artık benim meskenim. Oyumu kullandığım, hayatımı geçirdiğim yer. Üstelik böyle bir yatırım yaptıktan sonra daha da keyifli hale geldi. Şimdi bunu beni içine alan, bana yardım eden beşerlerle birlikte paylaşmam gerekir. Aslında ben bir çocuktan çok etkilendim. Bir inşaat sırasında karşılaştık. Bir gün göremeyince çok merak ettim ve öyküsünü öğrendim. İlk geldiğim sene de çeşitli yardımlar oluyordu elbette fakat münferit bir şeydense toplu bir şey tesir yaratmak istedik. Bu çocuklarla ilgili olan bir proje lakin bölgenin kendine has dokusunu da kapsıyor. Bu bölgede çok yetenekli bayanlar var. Burada onlara dayanak olacak, gelir getirecek şekilde yaptıkları işleri tanıtmak istiyoruz.
Mücevher tasarımı ve Simurg Inn birbirini nasıl tanımlıyor? Yani İstanbul’daki yaşam ve rutininiz ve burası rakip mi? Birbirini tamamlıyor mu? Ve şimdilerde ağır basan hangisi?
D.K.: Hayallerim bittiği için bu köye yerleşmiştim lakin daha sonra tüm bu hayaller bana geri döndü. Bilakis rakip değil birbirini çok tamamlayan bir şey. Köye yerleşmeden önce yaptığım koleksiyonum nasıl buradaki konutumu ve yaşantımı şekillendirdiyse şimdi de buradaki yaşantım yeni koleksiyonumu şekillendiriyor. Buraya yerleştikten sonra birinci kez bu sene koleksiyonum için daha sık İstanbul’a gidip gelmeye başladım. Altyapısını oluşturdum. Yani ilgilendiğim iki alan aslında rakip değil, omuz omuza gidiyor.
Anne-kız olarak buradaki işler güçler konusunda paylaşımınız nasıl? Her kararda ortak bir fikriniz oluyor mu, farklı düşündüğünüzde ne oluyor?
D.D.: Simurg Inn annemin zevki, insan sevgisi ve azmi sayesinde var oldu. Ruhu da, pusulası da annem. Bir arada uyumlu çalışabilmemizin en önemli sebebi özünde birebir geleceği hayal ediyor olmamız. İkimizi de samimiyete, estetiğe ve sürdürülebilirliğe önem veriyoruz. Ben göl üzereyim, annem ise ırmak. Ben durup saatlerce araştırabilirim, annem çabucak harekete geçip bir sorunu çözebilir. Sonunda birlikte Ege Denizi’ne akıyoruz.
D. K.: Aslında sorulara cevaplarımızdan da anlayabilirsiniz. Birbirlerine çok benzeyen anne-kız değiliz. Bir yandan çok benziyoruz, bir yandan hiç benzemiyoruz. Aslında bence ahengi da bu getiriyor. Daima birebir şeyleri düşünüp hayal etsek ilerlemeyebilirdik. Bazen çok zıt düştüğümüz hususlar olabiliyor lakin ben bunların bize yararı olduğuna inanıyorum. Ben daha çok aksiyon insanıyım. Hayal ettiğimde çabucak uygulamak isterim. Dila daha sakindir. Burayı birinci ben kurdum lakin daha sonra benim hayallerimin içine onunkiler girdi. Şimdi ortak bir yol buluyoruz. Bana çok yardımcı oluyor. Çok süratli hareket ettiğinizde geriniz karmakarışık olabiliyor fakat Dila o mevzuda benim eksiklerimi tamamlıyor. Hayallerimi hem geliştiriyor hem takviye oluyor. Gençlerle birlikte olmanın insanı geliştiren ve öğretici bir yanı var. Gençler insanın önünü açıyor. Bununla gurur duyuyorum.
Simurg Inn’de sizler için vakit nasıl geçiyor? Her gün kesinlikle yapılan işler/aktiviteler var mı? Burada en uzun ne kadar kalabilirsiniz?
D.D.: Sabah uyandığımda kendime vakit ayırabilmem benim için önemli. Sabah ruhuma güzel gelen, günümün temelini oluşturacak aktivitelerle başlıyorum. Meditasyon yapmak, okumak ve günlük tutmak üzere. Sonrasında o gün listemde olan işlere dalıyorum. Listem daima değişiyor. Her gün tekrarlayan işim, daha doğrusu guilty pleasure’ım obsesif bir şekilde kütüphaneyi düzenlemek. Dünyanın en güzel yerlerinden birindeyiz. Güneşin batışını her gün tıpkı heyecanla izliyorum. Tıpkı vakitte da gezgin ruhluyum. Sanırım en uzun sürem dokuz ay ancak bu pandemiden dünyanın durduğu bir dönemdi. Sayılır mı bilmiyorum.
Ziyaret edenlerden en sık aldığınız yorumlar hangileri ve favoriniz hangisi?
D.K.: İnsanların burada kendilerini meskenlerinde üzere hissettiğini paylaşmalarını çok seviyorum.
ELLE olarak bunu sormadan olmaz: Simurg Inn styling’iniz hangi parçalar ve seçimlerden oluşuyor? Burada en çok neler giyersiniz?
D.K.: Kıyafet seçimlerimi ekseriyetle ruh halime göre yapıyorum. Gündüz daha casual şeyler tercih ediyorum lakin akşamları derli toplu, şık giyinmeyi seviyorum çünkü bu özen akşam yemeği için hazırlanan o masaya verilen önemi gösteriyor benim için.
Tüm bunların dışında, dinlenmek ve keyif için neler yaparsınız?
D.K.: Şahane bir arkadaş grubum var, benden sonra birçok arkadaşım buraya yerleşti. Onlara Kaz Dağları’na giderim. Kimse olmadığı vakit otomobile binip kesinlikle keşif yapmaya çıkarım. Çok toplumsal biri olmama rağmen beslenmem için kendimle kalmaya da gereksinimim oluyor. Hasebiyle kitap okurum, şimdi yavaş yavaş koleksiyon tasarlıyorum. Yemek yapmak benim için farklı bir keyif. Yakın bir vakitte Simurg Inn’de bu mevzuda bir atölye de hazırlamak istiyorum.
D.D.: Okumak ve meditasyon yapmak üzere aktiviteler dışında köpeklerimle vakit geçirmeyi seviyorum. Sevgilimle karavanla ya da tekneyle gezmeyi seviyoruz. Zati Danua’mız Kek’i kabul eden başka bir yer bulamadık.
Yazı: Suzan Yurdacan
ELLE Türkiye Mart 2022 sayısından alınmıştır.